Record Store Day 2025 – Onze ochtend bij Velvet Leiden

Een vader-dochterverhaal vol vinyl, verbondenheid en voorpret (deel 1)

Vroeg uit de veren voor vinyl

Lang voordat de zon zijn gezicht liet zien, begon het al: de spanning van Record Store Day 2025. Het eerste mailtje van Velvet Leiden plofte in mijn inbox, en als vanzelf ging het zoekwerk van start. De releaselijst groeide met de dag. En daarmee ook mijn vinylverlangens.

Zoals elk jaar stelde ik een verlanglijst samen. Een ritueel dat hoort bij deze dag. David Bowie, The Doors, Keith Richards, Ronnie Wood en Queen stonden met stip bovenaan. De wetenschap dat je niet alles gaat scoren, maakt het alleen maar spannender. Ik verander op Record Store Day altijd in een veel te hebberig kind.

Samen naar Velvet – en Bowie op repeat

Samen met mijn dochter – net zo’n muziekfreak als ik – spraken we af om haar om half acht op te halen. Tegen acht uur stonden we bij Velvet in Leiden. In de auto draaide al één track van Bowie’s nieuwe release. Die ene track. Op repeat. Het hielp om in de stemming te komen (alsof dat nodig was).

Op weg naar de winkel liepen we over de markt. In de verte zagen we een groepje staan. Niet veel later stonden we oog in oog met een rij die tot ver voorbij de horizon liep. De Beschuitsteeg was veranderd in een vinylpelgrimage.

De sfeer van een festival

Ondanks de vroege ochtend en de bleke gezichten voelde het als voor de ingang van Pinkpop. Gesprekken ontstonden vanzelf. Muziek verbindt, zoveel werd duidelijk. De sfeer was ontspannen, verwachtingsvol – en ergens ook magisch. Iedereen had z’n eigen lijstje, z’n eigen favorieten, maar we waren allemaal één familie van vinylverslaafden.

Vlak voor de start – zenuwen en grapjes

Terwijl de klok richting negen uur kroop, steeg de spanning. Radio Centraal kwam langs, net als de contentspecialist van Velvet met z’n camera. Voorbijgangers vroegen: “Wat is hier aan de hand?” en kregen standaardgrapjes als antwoord: “Vandaag is alles gratis!” of “Twee voor de prijs van één!”

Sommige mensen zaten er al vanaf 5 uur ’s ochtends. Stoeltjes, thermoskannen… hebberigheid maakt creatief. En een beetje gek.

De deuren gaan open – laat het vinylfeest beginnen

Om klokslag negen uur begon de rij te schuifelen. In groepjes van tien tot twintig gingen we naar binnen. Mijn dochter had haar hoop gevestigd op Wicked, Billie Eilish, Taylor Swift en Gracie Abrams. Zelf herhaalde ik m’n wensenlijstje stilletjes, alsof het een mantra was.

Binnen bij Velvet Leiden – de jacht is aan

De sfeer binnen was uitgelaten. De portier lachte, mensen keken gespannen om zich heen. Maar we zagen het al snel: sommige releases waren al weg. Mijn dochter had pech – alleen de single van Billie Eilish en Charli XCX wist ze te scoren.

Zelf had ik geluk. Bijna alles waar ik voor kwam had ik in handen. Alleen de uitgave van Ronnie Wood en Bruce Springsteen bleek onvindbaar. Maar de opluchting en blijdschap overheerste.

Wordt vervolgd…

Onze dag eindigde daar niet. Want: “je weet maar nooit” werd ons nieuwe motto. We stapten opnieuw in de auto, dit keer richting Paagman in The Mall of the Netherlands. Wat we daar meemaakten, en hoe deze dag eindigde tussen trots, frustratie en pure muziekliefde, lees je in deel 2 van dit verslag.